فرزندم !
*با دوست، خودت را وادار که این گونه باشى:
* از تو برید، وصل باش.
* از تو رو گرداند، به او رو کن.
* با تو بخیل بود، بخشش کن.
* از تو دور شد، نزدیک برو.
* با تو تندى کرد، نرم باش.
* بدى کرد، عذرش را بپذیر.
* انگار بنده اویى و دوست، ولىنعمت توست.
* نکند این نرمى و وصل را در حق آن که شایسته نیست، یا جایى غیر جاى خودش، انجام دهى...
بخشی از نامه سی و یک نهج البلاغه
